Sarah in de Sahara

Mijn laatste blog eindigde ik met de busreis richting Chili. Tijdens de mooiste busreis tot nu toe richting San Pedro de Atacama merkten we wel al meteen dat de Andes over erg hoge bergen beschikt! Bij de grenspost van Argentinië om onze ‘salida’ stempel te krijgen hadden Justin en Tom al beetje last van de hoogte en Jeske moest zelfs aan de zuurstof om even bij te komen van wat de hoogte van 4300m met je lichaam doet! Ik had zelf gelukkig nog nergens last van, zelfs op 4700m liet mijn lichaam me nog niet in de steek… vreemd maar waar! Wellicht was dit stilte voor de storm want eenmaal bij de Chileense grens aangekomen leek mijn hoofd wel 100 kilo te wegen… Ken je het gevoel van een kater na 4 dagen Carnaval? Vermenigvuldig dit gevoel x 20 en je komt in de buurt van hoe ik me voelde… :(

In San Pedro werden we op het ‘busstation’ gedropt, dit bestond echter slechts uit stof! Dit stadje is rondom een oase in de Atacama-woestijn gebouwd en ligt op 2500m. Nadat we met onze tassen een weg hadden kunnen banen door het zand en stof hadden we samen met onze trav-buddies een hostel voor de komende dagen gevonden. De eerste 2 dagen heb ik alleen maar moeten wennen aan de hoogte en gelukkig is dat uiteindelijk goed gekomen…
Een van de redenen waarom we naar San Pedro waren gekomen is om vanuit hier een tour te maken over de zoutvlaktes richting Bolivia. Ook hier probeerden we onder een busreisje uit komen. Na wat prijs- en kwaliteitvergelijk hadden we onze 3 daagse tour richting Uyuni geboekt! Die zaterdag zouden we samen met Jeske en Justin in een 4x4 jeep vertrekken! Aangezien we nog wel een aantal dagen in San Pedro zouden verblijven besloten we hier het maximale uit te halen en alle belangrijke spots aan te doen. Twee vliegen in 1 klap want zo konden we én aan de hoogte wennen én daarnaast weer onvergetelijke indrukken opdoen.

Geyser Del Tatio

De vaste kijkers van Yorin Travel herinneren zich mss nog het bezoekje van Chris Zegers aan Noord-Chili… Hij brengt hier o.a. ook een bezoek aan de geisers. Met deze beelden in ons achterhoofd boekten wij een tour richting Geiser del Tatio. El Tatio is een geiserveld in het Andesgebergte en de grond is er erg dun. Hierdoor komt het hete water (85 gr. Celsius) door de korst heen en vormt op deze manier geisers. Met meer dan 80 actieve geisers is 'El Tatio' het derde grootste geiserveld in de wereld, na het 'Nationaal park Yellowstone' in de Verenigde Staten en de 'Vallei van de Geisers' op het Russische schiereiland Kamtsjatka. Vanwege de vele geisers barst er geen van hen hoog uit. Om de geisers te bezoeken moet je wel om 04.00 u ’s nachts vertrekken en een temperatuur van -13 kunnen doorstaan maar het leven van een reiziger gaat niet altijd over rozen ;). Over een hele smalle ‘weg’, eigenlijk is de weg zo breed als 1 auto, gingen we zigzaggend omhoog van zo’n 2500m naar zo’n 4300m. De nachtrit richting Geiser del Tatio, met een mooie blik op de volle maan, ging over slechte wegen, nog slechtere wegen en gewoon klote wegen!

Toen we eenmaal bij de geiser aankwamen was de nacht al bijna verdwenen en konden we onze ogen uitkijken bij dit natuurwonder: de stoom, het opspetterende water, de omgeving… Prachtig! Onder het genot van een ontbijtje in de freezing kou zagen we de zon langzaam opkomen. Tom heeft zelfs nog à la Chris Zegers een eitje proberen te koken in het 85 graden warme water van de geiser maar helaas zonder succes. Wij hebben natuurlijk niet de camara-tricks zoals Yorin Travel om dit een succes te laten lijken ;).

Nadat onze lippen blauw aanliepen van de kou was het tijd voor wat warmte. We werden naar thermale baden gebracht die met water uit de geisers gevuld werden… Eerst twijfelde ik nog want voordat je in het overheerlijke warme water bent moet je natuurlijk eerst in je bikini door de kou rennen en niet te vergeten je moet ook weer uit het water! Maar het was de moeite waard en na een klein uurtje te hebben gepoedeld in het water ben ik er dan toch maar eruit gekomen… it wasn’t an easy job!

Valle de la Luna

Rondom San Pedro de Atacama zijn verschillende natuurwonderen te bezoeken. Alvorens we met onze 3 daagse tour richting Bolivia zouden gaan verkassen besloten we ook nog een Moon Valley tour te doen. Deze tour brengt je naar een vallei in 1 van de droogste gebieden in de Atacama Woestijn. De Valle de la Luna, zoals de naam al doet vermoeden, ziet er uit als de maan die wij van plaatjes kennen. Omdat deze vallei op z´n mooist is bij zonsondergang, stapten we rond een uur of 4 ´s middags in het busje. Je ziet dan eerst het zoutgebergte ten Westen van San Pedro en vervolgens ook drie zoutbeelden, formaties uit zoutgesteente, die volgens zeggen op drie vrouwen lijken. In de Maan Vallei zijn er ook oude, opgedroogde ondergrondse rivieren te ontdekken en kun je naar hartelust bergjes op en af klauteren. Zo hebben wij een kleine klautertocht in grotten gedaan op onze flipflops... Mijn havaianas zijn mijn beste vriendjes so far! Hierna kwam het goede nieuws dat het uitkijkpunt voor de zonsondergang een 2 km verder was... Alvorens we de grote duin, met uitzicht op de vallei en bergen rondom, omhoog gingen passeerden we eerst nog een Amfi-theater dat door de wind uit het zand was ontstaan. We begaven ons dus omhoog en wachten op de zon die ondergaat. Het eerste halfuur waren we nog niet zo heel erg onder de indruk van de kleuren, maar even later veranderen de hemel en de aanwezige wolken in een surrealistisch schilderij en was het weer genieten van een spectaculair zicht!

San Pedro de Atacama staat bekend als het meest toeristische dorpje in Chili maar ik vond het juist authentiek en sfeer uitademen en ben dan ook blij dat ik een paar daagjes hier heb mogen doorbrengen!

Salar de Uyuni

Op zaterdagochtend zouden we vertrekken richting Uyuni maar de dag ervoor liepen Justin en Tom nog ff snel het kantoortje in van het agency waar we onze tour geboekt hadden om een praatje te maken met de erg vriendelijke eigenaar. Deze bracht toen het slechte nieuws dat we de dag erna niet konden vertrekken omdat er geen benzine was. Toen Tom mij dit nieuws vertelde dacht ik natuurlijk dat hij mij as usual weer wat wijs probeerde te maken (sterk?)… maar anders dan andere keren was dit gewoon de waarheid ;). Nadat we later die avond nog een keer verhaal gingen halen en duidelijk maakten dat we echt de dag erna wilden en moesten vertrekken ging de eigenaar  regelen dat we met een ander agency meekonden die blijkbaar wel over genoeg benzine beschikte…. Hij zou alles regelen en wij hoefden alleen maar de volgende ochtend present te zijn! Zo gezegd, zo gedaan…

De volgende ochtend konden we inderdaad instappen in een bus die ons richting de Boliviaanse grens zou brengen. Tevens ontmoetten we hier ook ons nieuw gezelschap voor de komende 3 dagen: Terry, een engels leraar uit London. Met ons vijven werden we bij de grens gedropt en zonder ook maar enige controle maar wel tegen betaling van een zelf verzonnen entrance fee konden we Bolivia in. Hier stapten we over naar de jeep: een Toyota Landcruiser, eind jaren tachtig... en bovenop de Jeep lag de reservebenzine en onze bagage in een grote plastic doek. De weg was natuurlijk overal onverhard, soms ging het er best ruig aan toe met de hobbels (pijnlijk voor de achterbank). Een 4x4 is trouwens geen overbodige luxe hier:  geen wegen, enkel bandensporen doorheen het lege landschap. Met een gewone wagen kom je hier niet ver! Na een ontbijtje te hebben genuttigd was het : Vamos!!!

We reden langs Laguna Blanca (wit van de borax), toen Laguna Verde (groen van koper en brons) en dit was voor mij dan ook het eerste hoogtepunt van deze tour. Dit meer staat ook op foto in de header van mijn website dus jullie zullen het op de foto’s mss wel herkennen… Door een vulkanisch landschap met geisers en kolkende modderpoelen en prachtige gekleurde meren vervolgden we onze tour. Tegen de middag waren we bij een vulkanisch verwarmd zwembad (hotspring) waarin we konden genieten van het uitzicht daar dit ook de enige gelegenheid die dag zou zijn om een warme ¨douche¨ te nemen aangezien ons onderkomen voor die nacht echt basic zou zijn...  Na de lunch volgde stinkekende, borrelende modderputten van geisers. Dat was ook meteen het hoogste punt: weer 4800 meter!

Laguna Colorada was weer een schitterend eindpunt van de dag: prachtige roze- en blauwachtige kleuren, omlijst met groen gras en bedekt met duizenden flamingo-stipjes. Iets verder dan Laguna Colorada is een soort gehucht met wat simpele huisjes en ons ´hostel´. We sliepen allemaal samen op één kamer en dat resulteerde in een aantal lachwekkende momenten. Om hoogteziekte te voorkomen hadden we namelijk cocathee gedronken. Nu zullen jullie wel allemaal denken: is dat legaal daar? en maakt mijn moeder zich misschien een beetje zorgen. Nergens voor nodig! Cocablaren worden al voor 7000 jaren gebruikt door de plaatselijke bevolking en als je nu een kopje cocathee drinkt kan dit echt wel wonderen verichten. Dit komt doordat coca de opname van zuurstof door het bloed bevordert, waardoor de verschijnselen van hoogteziekte afnemen. Op gegeven moment leek het echter alsof we dronken waren en dit leverde de meest rare en gezellige gesprekken op; wellicht een combinatie van de thee en de hoogte ;).

We waren gewaarschuwd dat het erg koud kon worden die nacht dus Jeske en ik hadden ondanks de 4 aanwezige dekens toch maar een slaapzak gehuurd. De kou viel echter reuze mee en door mijn 3 lagen kleding, 4 dekens en slaapzak heb ik de nacht overleefd! Maar slapen op 4200 meter hoogte is best lastig dus echt fit was ik de volgende ochtend niet!

De 2e dag was een dag van het lange rijden. Maar wel met een stop bij de ‘boom van steen’, een aparte rotsformatie. We reden langs drie laguna’s, met telkens flamingo’s, en ook de vicuña’s waren altijd wel in de buurt. Deze kameelachtige is familie van de llama en leeft in het wild. Heel elegante beestjes; ze leven alleen op de hoogvlakten en zijn beschermd. Wij lunchen bij de jeep in de zinderende hitte met uitzicht op een nog steeds actieve vulkaan. Op weg naar ons onderkomen voor de nacht was het voor onze chauffeur Lukas nog even zoeken, maar zo kregen wij een goede indruk van het dorpje. We waren een levende attractie voor de locals en talloze aanwezige militairen door de nabijgelegen kazerne. In ons hostel genoten we van de eenvoudig bereide maaltijd en konden we tegen betaling alle viezigheid van ons afspoelen onder een warme douche!

De laatste dag keken we toch wel erg uit naar de zoutvlakte, Salar de Uyuni. Een zoutvlakte als dit, 12.000 km2 groot, is een absurde wereld. Zo ver je kijken kan is de wereld wit, of lichtblauw, want de hemel wordt weerspiegeld in het zoute water. Je ziet dus geen overgang van aarde naar hemel en zeker als er dan een andere auto langsrijdt, heb je het idee dat deze zweeft.
We bezoeken onder andere Isla del pescado. Dit is een cactuseiland midden op de zoutvlakte genoemd naar de visachtige vorm van het eiland en bestaat voornamelijk uit koraal door de vroegere aanwezigheid van meer Minchin. Doordat de uitgestrekte zoutvlakte voor gezichtsbedrog zorgt hebben we hier dan ook veel foto´s genomen... en dit leverde wel leuke kodakmomentjes op! Door iemand ver weg te laten staan en iemand dichtbij, kan de eerste persoon op de hand van de tweede staan, etc. Een erg populaire bezigheid op de zoutvlakte, alle mensen die er rondliepen waren daar wel mee bezig! We genieten van een lunch midden op de zoutvlakte... Dit smaakte meer dan goed, beseffend dat dit een once-in-a-lifetime experience is! Onze tour vervolgt zich naar het zouthotel op de vlakte en ook hier zie je weer iedereen vreemde houdingen aannemen voor een leuk kiekje! Doordat wij heel druk en geconcentreerd bezig waren met het nemen van leuke foto´s merkten we helaas niet dat de zon onze hoofdjes en andere plekken op ons lichaam rood kleurde!

In Uyuni aangekomen bekeken we eerst het treinenkerkhof. Allerlei locomotieven en ander spoormaterieel staat hier ‘gestrand’ en verroest midden in de woestijn. We reden toen verder door naar het ¨centrum¨ van Uyuni: een klein dorp met een plein en een spoorweghistorie vanwege de zoutindustrie. Voor mij was dit het begin van een kleine cultuurshock na landen als Brazilië, Argentinië en Chili: alsof je n geschiedenisboek instapt! Hier hebben we vooral gewacht op de bus richting La Paz, die dezelfde avond nog vertrok! 

Ik zit nu dan ook in een internetcafe in La Paz... Over n cultuurshock gesproken: overal mensen, auto´s, bussen, en nog meer mensen, die kriskras door elkaar vooruit proberen te komen met het nodige getoeter en gescheld als gevolg. En het is echt waar dat Boliviaanse vrouwen rondlopen met een plooirok, bolhoed en gekleurde doek met kind (of wat dan ook) op de rug. Lange vlechten hebben ze ook, verfraaid met kwastjes... Ik kijk mijn ogen hier uit!

Volgende keer meer over mijn avonturen in La Paz!

P.S. : Helaas is het niet altijd makkelijk om via deze site foto´s up te loaden dus voor de leden van Hyves zijn deze daar eerder (en voor mij makkelijker) te aanschouwen!

P.S. 2: I miss you all...!